ملعبه ی کودکانه

خدا می داند در آن تنگی وسختی وفشار چه هدیه ها به دخترک دادند.

به سان کودکی که ملعبه ی کودکانه اش را می گیرند و او از فرط کودکی پا به زمین می کوبدو می گرید.

طفلی گمان می کند تمام زندگی اش را گرفته اند.

اما پدر مهربانانه او را در آغوش می گشت و گریه او را بهانه ی بو سیدنش قرار می دهدو کودک با لمس گرمای پدرانه گریه را بهانه ی بوئیدن مهربانی می گذارد.

آنچه که فراموش می شود آن ملعبه کودکانه....

خداحافظ کودکی ام و دخترک اینگونه بود.

در آن سختی چه آغوش گرم و پرصفایی دارد این آشنای مهربان آن دوست همیشگی همراه وآن پدر دلسوز غایب از نظر هاوشاید فراموش شده ی بسیاری از دیده ها....